“Drogie dzieci! Dzisiaj wzywam was wszystkie, żebyście się zdecydowały na świętość. Niech dla was, dzieci, świętość zawsze będzie na pierwszym miejscu: w waszych myślach i w każdej sytuacji, w pracy i w rozmowie. W ten sposób także wprowadzicie ją w życie; stopniowo, krok po kroku, do waszej rodziny wejdzie modlitwa i decyzja świętości. Bądźcie wobec siebie samych realistami i nie przywiązujcie się do rzeczy materialnych, lecz do Boga. I nie zapominajcie, dzieci, że wasze życie przemija jak kwiat. Dziękuję was, że odpowiedziałyście na moje wezwanie.”

KROCZENIE DROGAMI ŚWIĘTOŚCI

Orędzia Matki Bożej pozwalają nam dostrzec Jej pragnienia, Jej miłość Matki, która pragnie towarzyszyć swym dzieciom na drogach życia. Możemy zobaczyć, że Ona żyje, oddycha i wędruje z nami. W orędziu lipcowym wzywa nas do odpoczynku w Bogu, ponieważ tylko Bóg daje nam odpoczynek. To nie modlitwa jako taka, lecz Bóg, którego znajdujemy na modlitwie. Modlitwa nie jest celem, lecz środkiem do osiągnięcia celu, który Matka Boża chce, żebyśmy wzięli sobie do serca. Są modlitwy, do których Bóg nie może wejść, ponieważ drzwi wejściowe są zamknięte i zaryglowane. Są zamknięte, ponieważ nasze serce jest zamknięte. Formalistyczna i powierzchowna modlitwa, odmawiana tylko z obowiązku, a nie z miłości, jest męcząca, ponieważ w niej nie ma Boga. Dlatego Matka Boża wzywa nas do modlitwy sercem, modlitwy z miłością i z pragnieniem spotkania Boga, który nas uzdrawia, oczyszcza, umacnia i uzdalnia nas do znoszenia naszych dni i naszych ciężarów z radością przez całe nasze życie.

Maryja wzywa nas do świętości. Bóg jest święty. On jest po trzykroć święty. Nie jesteśmy godni zbliżyć się do Niego, podejść do Niego i przebywać w Jego obecności. Ale On udowodnił i potwierdził Swym życiem, że możemy zbliżyć się do Niego bez lęku. Jezus żył tak, że nikt nie musiał się Go bać czy lękać. Nie przychodzimy do Niego dlatego, że jesteśmy dobrzy, święci lub pobożni, lecz dlatego, że potrzebujemy Go, jak sucha i bezwodna ziemia potrzebuje deszczu. Przyjmujemy Jezusa w Komunii św. nie dlatego, że jesteśmy godni Go przyjąć, lecz dlatego, że potrzebujemy Go, żeby przeżyć.

Do nas należy zdecydować się na świętość, a do Boga należy nas uświęcić, zgodnie ze słowami Jezusa: “Beze mnie nic nie możecie uczynić.” To, co możemy uczynić, to podjąć decyzję: Bóg nie może i nie chce zdecydować za nas. On nie może na siłę obdarzyć nas wolnością, wiarą, zaufaniem i miłością. On może nam pomóc tylko wtedy, gdy Go o to poprosimy. On nas pyta, jak pytał niewidomego z Ewangelii: “Co chcesz, żebym ci uczynił?” Jezus chce usłyszeć naszą odpowiedź, chce usłyszeć, jak mówi nasze serce, chce usłyszeć naszą decyzję, wołanie naszej duszy za Nim tak, żebyśmy – dzień po dniu – mogli się do Niego upodabniać.

Zwykle mamy zniekształcony obraz świętych: uważamy, że są dziwni, trudni i ekscentryczni. Jednakże tylko święci byli całkowicie zdrowymi i najnormalniejszymi ludźmi na świecie. Ludzie tęsknili za nimi, ponieważ w nich odkrywali Boże oblicze. Ludzie szukali ich i tęsknili za nimi. Także dzisiaj ludzie domagają się Boga, szukają Boga, szukają tych, którzy powiedzą im, że Bóg istnieje, że jest On głęboko zainteresowany losem człowieka i jego życiem. Zdecydować się na Boga to nie jest nic łatwego, lecz coś wymagającego. Bóg nie pragnie, żebyśmy Mu dawali okruchy czasu, jakie nam pozostają z naszego dnia, lecz dużo więcej. Pragnie cząstki naszego serca, cząstki naszej miłości, cząstki naszego entuzjazmu dla Niego i Jego Słowa. Właśnie tak, jak Bóg potrzebuje Maryi, Matki Swojego Syna Jezusa, On potrzebuje ciebie, żebyś się do kogoś uśmiechnął, On potrzebuje ciebie, żebyś obronił kogoś, kto jest niesprawiedliwie oskarżany, On potrzebuje ciebie, żebyś obandażował ranę kogoś, kto został zraniony. On potrzebuje ciebie, żebyś powiedział ludziom, że nie masz nic przeciwko nim i chce, żebyś przeciwstawił się wszelkim złym językom. Także dzisiaj Bóg chce, żebyś spojrzał dalej, żebyś patrzył z sercem, ponieważ każdy pragnie miłości, pragnie spotykać ludzi, którzy nie szukają tylko własnego interesu, osobistych korzyści, lecz pragną korzyści Boga i spełnienia Jego pragnień.

Naprawdę miejcie odwagę, żeby świat uważał was za nienormalnych, żeby świat was szukał i tęsknił za wami, którzy macie odwagę kroczenia drogą Boga, ponieważ On potrzebuje właśnie was: was, którzy macie odwagę, żeby uwierzyć, odwagę, żeby modlić się, gdy każdy przeklina, odwagę, żeby uwierzyć, gdy każdy wątpi i traci nadzieję.

Bądźmy realistami, bądźmy wobec siebie szczerzy. Spójrz i zobacz, że nie masz władzy nad swym życiem, że nie jesteś panem swego życia na tyle, na ile próbujesz, na tyle, na ile pracujesz, na tyle, na ile zdobywasz bogactwo... Nie możesz też zachować swego ziemskiego życia. Jesteś tu, żeby spędzić swoje życie: nie na próżno, lecz mądrze, jak Jezus i Maryja zachęcają nas w tym orędziu. Jeśli ziarno pszenicy nie obumrze, to nie przyniesie owocu; lecz jeśli obumrze, przyniesie owoc stokrotny. Twoje życie może zakwitnąć znowu, niezależnie od twojego wieku, niezależnie od choroby czy późnego wieku, które może cię przywiązały do łóżka. Zaakceptuj swoją sytuację, życie i ludzi, których Bóg postawił na twojej drodze. Dziękuj Bogu nawet za rzeczy nieprzyjemne, wiedząc, że On ma rozwiązanie, że On wie, dlaczego tak jest – i już wszedłeś w sferę zaufania i pokoju. Stań u boku Boga, oprzyj się na Nim jak na skale, solidnym fundamencie, gdzie świat nie będzie ci mógł zagrozić lub cię potępić. Nie możesz oszukać swej duszy: ona szuka Boga. Szukaj Boga tam, gdzie On jest. Szukaj Go w swym sercu, szukaj Go we wspólnocie wiernych, która zbiera się na Eucharystię i słuchanie Jego Słowa, szukaj Go w Ewangelii, szukaj Go w każdym człowieku, którego lubisz lub nie. Gdziekolwiek idziesz, Bóg tam jest. Pozwól, żeby ci otworzył oczy na nowe horyzonty życia, wiary i pokoju.

A Ciebie, Maryjo, prosimy: jak dałaś życie Jezusowi, daj życie każdemu z nas, daj nam nowe życie. Niech Twoje słowa, Maryjo, napełnią nas zaufaniem, że Bóg jest u naszego boku, że wkracza w nasze życie i o nas się troszczy.

o. Ljubo Kurtović

Medjugorje, 26 sierpnia 2001